Πώς η αλλαγή στην νοοτροπία ενός συλλόγου φαίνεται από την πραγματικότητα και όχι από την επικοινωνία του.
Γράφει ο Μάριος Μπούλης
Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει τον μεταγραφικό του σχεδιασμό ενόψει της νέας σεζόν στην Euroleague. Έχει κάνει ήδη την αρχή με τον Τι Τζέι Σορτς και τον Βασίλη Τολιόπουλο και προσπαθεί για το μεγάλο μπαμ με τον Γιόνας Βαλαντσιούνας, έχοντας μετά μία ακόμα κίνηση για να ολοκληρώσει τις μεταγραφές του, αν συνυπολογίσουμε την έλευση του Γιάννη Κουζέλογλου ως βοηθητικός «ψηλός».
Σαφώς μπορούμε να κάνουμε κουβέντα για την ενίσχυση του Παναθηναϊκού ως τώρα. Ο Τι Τζέι Σορτς ως μονάδα είναι upgrade για το «τριφύλλι» συγκριτικά με όσα έδειξε σε έναν χρόνο ο Λορέντζο Μπράουν. Βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι: και η μεταγραφή Μπράουν εκείνη την περίοδο φάνταζε σωστή. Στην πράξη ήταν λανθασμένη από την άποψη ότι ο Αμερικανός με ισπανικό διαβατήριο είναι παίκτης ρυθμού και δεν μπορούσε να έρχεται από τον πάγκο και να δίνει λύσεις για 10-15 λεπτά. Η διαφορά είναι πως ο Σορτς δεν θα έχει αυτό τον ρόλο, αλλά θα είναι starter. Που σημαίνει αφενός ότι θα πρέπει να μπει άμεσα στο κλίμα του επιπέδου της ομάδας, αφετέρου ότι Γκραντ και Σλούκας θα έχουν δευτερεύοντα ρόλο, αφετέρου ότι θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να βρει έναν καθαρό σουτέρ στο «3» για να μην «κλείνουν» προς τα μέσα οι αντίπαλες άμυνες.
Η διαφορά δύο εποχών
Δεν μένουμε τόσο στην τακτική ανάλυση, όμως, όσο σε ένα άλλο ζήτημα. Το επίπεδο μάρκετινγκ και το legacy που χτίζει ο Παναθηναϊκός. Ήδη από το βράδυ της Δευτέρας (07/07) βγήκε στην δημοσιότητα η συμφωνία του Παναθηναϊκού για να δώσει φιλικά στην Κίνα, λαμβάνοντας μάλιστα το ποσό των 3,5 εκατομμύριων, ενώ πιθανότατα θα φιλικά αυτά θα γίνουν στο πλαίσιο του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος». Μάλιστα, αυτή θα είναι η δεύτερη φορά που λαμβάνει χώρα το ετήσιο τουρνουά εκτός των συνόρων, μιας και φέτος θα διεξαχθεί στην Αυστραλία.
Θυμηθείτε ότι και πριν μια δεκαετία ο Παναθηναϊκός ήθελε να κάνει άνοιγμα προς τέτοιες χώρες. Βέβαια, ο τρόπος με τον οποίο το προσπαθούσε ήταν μάλλον ανορθόδοξος σε επίπεδο μάρκετινγκ. Ο αλήστου μνήμης Πινγκ Σανγκ φόρεσε την φανέλα του «τριφυλλιού» ως ο μόνος Κινέζος που έχει παίξει ποτέ σε αυτό το επίπεδο, αλλά καμία συμφωνία και μία χορηγία δεν τον ακολούθησε. Γιατί; Μα γιατί δεν υπήρχε και ένα project για να επενδύσει μία εταιρία, να δώσει μία χορηγία. Θυμηθείτε τον Παναθηναϊκό της σεζόν 2013-14. Το καλοκαίρι του 2013 βγήκε στην αγορά ως πρωταθλητής Ελλάδος, έχοντας όμως την σκιά του Ολυμπιακού, ο οποίος κατακτούσε για δεύτερη σερί σεζόν την Euroleague. Μια Euroleague στην οποία οι «πράσινοι» απείχαν από τα Final-4 για 14 χρόνια. Θέλετε κι άλλα; Ο Παναθηναϊκός τότε επί της ουσίας δεν είχε γήπεδο. Ήταν στο ΟΑΚΑ, είχε τρομερή ατμόσφαιρα, ο κόσμος στήριζε, αλλά το ΟΑΚΑ επί της ουσίας δεν ήταν έδρα του. Δεν μπορούσε να το αξιοποιήσει με κάποιο τρόπο για να του φέρει έσοδα. Ακόμα, ο Παναθηναϊκός δεν είχε χτίσει ούτε το legacy του. Μερικές σκόρπιες τιμές σε πρώην παίκτες και ως εκεί.
Το γήπεδο άλλαξε τα πάντα
Η πραγματικότητα είναι πως ο Παναθηναϊκός μπήκε σε μία νέα εποχή, όταν και απέκτησε το ΟΑΚΑ. Είχε «χτίσει» προηγουμένως το legacy του, κυρίως με το «Παύλος Γιαννακόπουλος», όπου ειδικά πέρυσι με την διεξαγωγή του στο Καλλιμάρμαρο και την παρουσία πολύ μεγάλων μπασκετικών προσωπικοτήτων, έδειξε πού και πώς κινείται, όμως την όλη διαφορά την έκανε το ΟΑΚΑ. Γιατί; Γιατί μετέτρεψε το απλό γήπεδο σε μία εμπειρία. Και παράλληλα, μετέτρεψε το ΟΑΚΑ σε έναν χώρο προβολής. Σκεφτείτε πόσες εταιρίες βλέπετε να διαφημίζονται κατά την διάρκεια των αγώνων, τόσο στο glass floor, όσο και στον υπόλοιπο χώρο του γηπέδου. Σκεφτείτε ότι μόνο τυχαία σε κάθε ανακοίνωση τους οι «πράσινοι» δεν αναφέρουν ότι η καλύτερη δυνατή ώρα προσέλευσης είναι δύο ώρες πριν τον αγώνα.
Συν τοις άλλοις, όμως, ο Παναθηναϊκός επέστρεψε αγωνιστικά. Και το έκανε με τέτοιο τρόπο που σε ένα βαθμό «αδίκησε» τον εαυτό του που δεν είχε κάμερες να βιντεοσκοπούν όλη την σεζόν 2023-24, από τις συζητήσεις με τον Εργκίν Αταμάν και την βόμβα του Κώστα Σλούκα, έως και την κατάκτηση της Euroleague και της Basket League. Ακόμα και με το γήπεδο, αν ο Παναθηναϊκός έμενε στην τριετία εσόδων εξόδων σε αγωνιστικό επίπεδο ή δεν επέστρεφε στο Final-4 και έμενε στο επίπεδο της εποχής 2013-19, πολύ δύσκολα θα τον προσέγγιζαν άλλες χώρες και παγκοσμίου φήμης εταιρίες.
Ο Παναθηναϊκός ξέφυγε από την λογική επικοινωνιακών μεταγραφών τύπου Πινγκ Σανγκ και ασχολήθηκε με την ουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει πλέον τόσους εργαζόμενους μόνο στο κομμάτι του marketing και της επικοινωνίας, με δεδομένο πως πλέον τα Social Media παίζουν τεράστιο ρόλο. Τώρα που έχει μπει οριστικά σε αυτή τη ρότα, ευκαιρία να αφήσει και την επικοινωνία για την διαιτησία σε Ελλάδα και Ευρώπη και να κινηθεί με το ανάλογο πρεστίζ που έχει διαμορφώσει για το brand του.
