Συνέντευξη παραχώρησε ο Κώστας Σλούκας, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε και τις σκέψεις του αναφορικά με το μέλλον του.
Αναλυτικά όσα είπε ο Κώστας Σλούκας για το τέλος της καριέρας του: “Πλησιάζει το τέλος της καριέρας μου, ναι. Έχω ήδη έναν χρόνο συμβόλαιο τώρα. Άλλον έναν… Δεν ξέρω, θέλω να δω και πώς είναι το σώμα μου. Θέλω να τελειώσω ψηλά, θέλω να μείνω στο μυαλό του κόσμου ψηλά, με αυτά που έχω καταφέρει. Να μην αρχίσει να λέει ‘ωχ εντάξει μεγάλωσε…’ Να μην νιώθω ότι πέφτω.
Θέλω να μείνω στη συνείδηση του κόσμου ως ένας πολύ καλός αθλητής, ένας παίκτης που τρύπησε το ταβάνι του, γιατί όταν ξεκινούσα από 12-13 ετών και σκεφτόμουν επαγγελματικά το μπάσκετ, δεν πίστευα ούτε κατά διάνοια ότι θα καταφέρω αυτά που κατάφερα. Ανέβαινα σκαλί-σκαλί. Έτσι, σταματάω 37-38 δεν ξέρω, να πω ότι τόσα μπορούσα να κάνω, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και δεν θα έχω μετανιώσει, να πω ότι θα μπορούσα να κάνω και περισσότερα ή να περάσω κάποιες νύχτες που να βγω έξω και να μην κάνω προπόνηση.
Θέλω να φτάσω, δηλαδή, στο ταβάνι μου, να πω ότι τόσα έκανα, τέλος, τώρα αλλάζω σελίδα, συνταξιούχος στα 38, δεν ξέρω (σ.σ. γέλια). Αυτό θέλω να έχω στο μυαλό μου. Τόσα μπορούσα να κάνω, τόσα έκανα.
Το λέω και στη γυναίκα μου, δεν θέλω να κάτσω σπίτι, θα πλακωνόμαστε (σ.σ. γέλια). Είναι έντονος χαρακτήρας και εκείνη και εγώ και όταν δεν μου φεύγει η ενέργεια, πιστεύω θα σκοτωνόμαστε (σ.σ. γέλια). Τώρα αν με ρωτάς τι θα κάνω, δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι να βάζω μια μπάλα σε ένα καλάθι. Αυτό είναι το καλό και το κακό ενός επαγγελματία αθλητή.
Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου λίγο συνειδητοποιημένο, έχω αρχίσει να βάζω στο μυαλό μου πώς θα γίνει και τι θα γίνει. Ο στόχος ήταν να κάνω κάποια σεμινάρια όταν σταματήσω το μπάσκετ, είτε είναι οικονομικά, είτε διαχείριση εταιρείας, τέτοια πράγματα, να βγω έξω από το κουτάκι του μπάσκετ. Το μπάσκετ είναι ένα κουτάκι, ο αθλητισμός είναι ένα κουτάκι, θέλω να βγω και έξω από αυτό. Σίγουρα θα καθίσω ένα ή δύο χρόνια, να ταξιδέψω με την οικογένειά μου, να ξεκουραστώ, να δω πράγματα, να περάσω χρόνο με τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου. Θέλω να κάνω κάτι.
Αν με ρωτάς για το σενάριο του προπονητή… Αν με ρωτάς αν γνωρίζω το άθλημα, το γνωρίζω, αλλά το να είσαι προπονητής είναι πολλά περισσότερα. Είναι διαχειριστής προσωπικοτήτων, κάνει διαχείριση άγχους. Είναι αλλιώς να έχεις την μπάλα στα χέρια, να κάνεις λάθος και να πεις ΄τιμωρήστε με’ και αλλιώς να δώσεις μια εντολή, να μην την κάνει ο παίκτης, να κάνει το λάθος ο παίκτης. Μετά τι γίνεται; Η μπάλα φεύγει από τα χέρια σου”.
