Η Εθνική πήρε την νίκη επί του Βελγίου στο πρώτο φιλικό ενόψει του Eurobasket 2025 και ήδη διαφαίνεται το πρόβλημα που την κατατρώει όλα αυτά τα χρόνια.
Στο MonoBasket.gr έχουμε πάρει την απόφαση, όταν ασκούμε κριτική, να την ασκούμε με βάση τα δεδομένα και όχι με βάση προσωπικές επιθυμίες, συμπάθειες ή αντιπάθειες.
Μια χαρά χτες η Εθνική, παρά τις απουσίες, εξαιρετικός ο Μήτογλου, καλός ο Σλούκας, καλές οι βασικές αρχές. Μέχρι εκεί. Είδαμε Εθνική; Είδαμε την ομάδα που θα παίξει σε 20 μέρες στο Eurobasket 2025; Σαφέστατα και όχι. Αφού, λοιπόν, δεν την είδαμε, πώς την βαφτίσαμε διεκδικήτρια;
Έχουν περάσει 16 χρόνια από την τελευταία φορά που η «επίσημη αγαπημένη» έφτασε μέχρι τα μετάλλια σε τελική διοργάνωση. Από τότε μέχρι σήμερα, δυστυχώς για το ελληνικό μπάσκετ, υπάρχει πτώση στο ποιοτικό επίπεδο της χώρας. Θέλετε να γράψουμε μια αλήθεια; Λείπει ο Παπαγιάννης και δεν υπάρχει άλλος αξιόπιστος σέντερ και στην πραγματικότητα ο Μεγαρίτης «ψηλός» στις περισσότερες ομάδες της Euroleague έχει ρόλο δεύτερου ή τρίτου σέντερ. Φιλότιμος ο Ζούγρης, αλλά απέχει ακόμα από το να στηριχθεί η ομάδα πάνω του. Το ίδιο φυσικά και ο Καραγιαννίδης. Όσο για τον Κώστα Αντετοκούνμπο, δεδομένα μιλάμε για παίκτη με ταβάνι. Προφανώς, λοιπόν, ο Βασίλης Σπανούλης θα στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό στο δίδυμο των Γιάννη Αντετοκούνμπο και Μήτογλου με τον Κώστα Παπανικολάου να ανεβαίνει πολλές φορές στο «4».
Είναι μόνο οι «ψηλοί» το πρόβλημα; Όχι. Όταν μοναδικός point guard επιπέδου Euroleague είναι ο Κώστας Σλούκας, κάτι δεν έχει πάει καλά το αμέσως προηγούμενο διάστημα.
Τα παραπάνω είναι προβλήματα, δεν είναι όμως διαχρονικά προβλήματα. Είναι αποτελέσματα επί της ουσίας, μιας και ο μέσος Έλληνας παίκτης ή θα είναι σούπερ ταλέντο και μετά το επίπεδο των Εφήβων θα τον παρκάρει κάποια ομάδα της Basket League στον πάγκο της ή θα είναι ένας καλός παίκτης με προοπτικές και θα απορροφηθεί από ομάδες της Elite League και της National League ή απλά θα τα παρατήσει για να σπουδάσει. Σαφώς το τελευταίο σενάριο είναι και το πλέον σύνηθες. Στις δύο πρώτες παραπάνω περιπτώσεις βέβαια υπάρχει το ζήτημα της έλλειψης δουλειάς για την εξέλιξη των παικτών ως μονάδων. Σε αυτό βέβαια υπάρχει η θετική εξέλιξη του NCAA και θα δείτε στο άμεσο μέλλον πώς θα επιστρέψουν παίκτες όπως ο Ζούγρης και ο Μαντζούκας. Για τον Αβδάλα δεν συζητάμε μιας και το μέλλον του θα είναι για πολλά χρόνια ακόμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτά, όμως, όπως καταλαβαίνετε, είναι τεχνικά θέματα που με σωστή δουλειά λύνονται.
Το μεγαλύτερο θέμα της Εθνικής δεν είναι άλλο από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω της. «Πάμε για μετάλλιο φέτος». «Είναι η ευκαιρία μας». Σε ποια από όλες τις διοργανώσεις από το 2010 έως και σήμερα δεν διαβάσετε/ακούσατε/είδατε αυτές τις ατάκες; Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Εθνικής. Ακόμα και το 2023 που είχαμε ταξιδέψει με κραχτές απουσίες στο Mundobasket και πάλι διαβάζαμε για παραμύθια χωρίς δράκο.
Η Εθνική είναι «επίσημη αγαπημένη», ακριβώς επειδή την αγάπησε ο κόσμος με το μπάσκετ της. Όχι επειδή δημιουργήθηκαν προσδοκίες. Την αγάπησε ο κόσμος για τον Γκάλη και τον Γιαννάκη και μετά για τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη. Ακόμα και τώρα τα παιδιά, όσα παρακολουθούν δηλαδή τέτοιο μπάσκετ, κυκλοφορούν με φανέλα Αντετοκούνμπο. Δεν αγάπησε κανείς την Εθνική στην προοπτική της διάκρισης. Ίσα ίσα, ο κόσμος αποτραβιέται ακριβώς επειδή ακούει/βλέπει/διαβάζει πράγματα που δεν έχουν σχέση με το πραγματικό επίπεδο της «γαλανόλευκης».
Ας κοιτάξουμε κατάματα, επιτέλους, την Εθνική και το ελληνικό μπάσκετ συνολικά. Αυτό θα μας βοηθήσει να δουλέψουμε και να επανέλθουμε στις επιτυχίες.
